"Wyśniona kraina" to drugi tytuł w dorobku młodego singapurskiego reżysera, który przyniósł twórcy Złotego Lamparta na tegorocznym festiwalu w Locarno. W filmie, utrzymanym w
efektownej, choć niekonsekwentnie prowadzonej estetyce neo-noir, śledzimy dwa główne wątki fabularne. W pierwszym, detektyw Lok prowadzi śledztwo w sprawie zaginięcia robotnika – Chińczyka Wanga. W drugim, poznajemy losy samego Wanga, który, po wypadku na budowie, spędza wolny czas w kafejce internetowej i sam wpada na trop tajemniczego zniknięcia pewnego pracownika budowy. Fabuła odkrywa przed widzem świat robotników z Indii i Chin, którzy pozbawieni możliwości opuszczenia kraju harują przy powiększaniu połaci lądu miasta-państwa. Beznadziejne „śledztwo” Wanga, jego zagubienie, stopniowe rozmywanie się tożsamości, a wreszcie „pochłonięcie” przez świat przedstawiony, składają się na krytykę kapitalistycznej rzeczywistości, w której ludzkie życie niewiele znaczy. Szczególnie gorzki wydźwięk ma temat porzucenia niechcianego świata. Choć jest ono silne wśród wszystkich robotników, jedyne co im pozostaje to zwrócenie się w głąb własnej wspólnoty (chwile zapomnienia w tańcu) lub w świat wirtualny, jak czyni to Wang. Aspiracje reżysera sięgają poza wątki psychologiczne i społeczne, dotykając pytań o prawdziwość świata, jednak film nie czyni zadość tym ambicjom. Natomiast konkluzja ostatnich scen, w których, po pozornej przemianie poznawczej, bohaterowie pozostają dokładnie tam, gdzie byli, sprawia że "Wyśniona kraina" jest udanym studium szczególnej formy zniewolenia, przed którą nie ma ucieczki.

Jarosław Zapart