Pięć Smaków w Domu

Archiwum - 10. Festiwal Filmowy Pięć Smaków

Wideoeseje People's Jury

Wideoeseje zrealizowane przez członków People's Jury podczas warsztatów przeprowadzonych na 10. Festiwalu Filmowym Pięć Smaków.

Zwyczajna rodzina" Eduardo Roya & "Droga do Mandalay" Midiego Z

Ania Kmiec

W videoeseju chciałam pokazać relację, jaka zachodzi pomiędzy widzem a bohaterami filmów "Zwyczajna rodzina" i "Droga do Mandalay". W zależności od intencji reżysera, widz ogląda, słucha, zajmuje stanowisko, uczestniczy (albo i nie) w dziejących się na ekranie wydarzeniach, a czasami tylko się im przygląda. Warto w tym kontekście zadać sobie pytanie o zabiegi, dzięki którym filmy mogą oddziaływać na odbiorcę, i oddać zamiary twórców. Celowo dobieram i zestawiam kadry ukazujące, jak odmienna jest to relacja. Zbliżenia na twarz, dynamiczne sceny i bardzo dużo dźwięków - to sprawia, że znajdujemy się w centrum wydarzeń i bierzemy bezpośredni udział w rozpaczliwych poszukiwaniach małego Arjana z pierwszego filmu. W drugim jesteśmy już o wiele bardziej zdystansowani od bohaterów - śledzimy ich problemy z perspektywy widza-obserwatora. Stopniowo zostajemy wprowadzeni w poszczególne sytuacje, a minimalistyczna ścieżka dźwiękowa w tym przypadku potęguje ich odbiór. Oba filmy prezentują różne modele relacji na linii widz-bohater. Nie chodzi tu jednak o wartościowanie i spór, który model jest lepszy, ale o odpowiedź na pytanie o celowość takiego zabiegu. O ile bowiem Droga do Mandalay czyni z nas obserwatora to Zwyczajna rodzina zaprasza do czynnego uczestnictwa w toczącej się na ulicach miasta akcji. W jednym i drugim przypadku jest to motywowane chęcią dotarcia do widza i wywołania w nim jak największej empatii. Dlaczego zaplanowane jest to w tak zróżnicowany sposób? Miejsce widza w filmie dostosowane jest tutaj do tempa rozgrywającej się akcji. Utrzymana w konwencji słów i oszczędna w dialogach Droga do Mandalay to obraz idealny do obserwacji i nadawania własnych interpretacji. Hałas, krzykliwość i dynamizm Zwyczajnej rodziny znacznie łatwiej odebrać z bliska, mając wrażenie bezpośredniego uczestnictwa w fabule.

 
"Droga do Mandalay" Midiego Z

Katarzyna Kuca

Bohaterka filmu „Droga do Mandalay” jest w ciągłym ruchu. Najpierw, w nadziei na poprawę swojego losu, pokonuje dystans między Birmą a Tajlandią. Później, w poszukiwaniu pracy, przemieszcza się po ulicach Bangkoku. W międzyczasie zaś, starając się o zgodę na legalny pobyt, wyprawia się do wiosek w sąsiedztwie stolicy. Jej podróże różnią się ze względu na okoliczności, dynamikę i stan ducha protagonistki. Lianquing planuje przejście z obrzeży w kierunku centrum, na poziomie symbolicznym zaś chce zmienić swój status z lekceważonej, wykorzystywanej jako tania siła robocza, niewykwalifikowanej imigrantki w darzoną szacunkiem solidną pracownicę. Zestawiając ze sobą filmowe przedstawienia drogi chciałam jednak zwrócić uwagę widza na powtarzające się motywy, starannie zakomponowane kadry oraz bliźniaczo podobne ujęcia. W eseju starałam się wyeksponować tą główna oś estetyczną filmu. Paradoksalnie, poprzez realistyczne obrazy drogi, poznajemy bowiem prawdę o symbolicznej podróży Lianqing. Kobieta niestrudzenie poszukuje swojej Ziemi Obiecanej, miejsca, w którym panuje harmonia i sprawiedliwość, a wysiłek zostaje wynagrodzony.

Estetyka Hollywood w "Przemianie" Daina Saida

Dominika Andrzejewska

Esej zwraca uwage na wykorzystane w "Przemianie" konwencje gatunkowe. Sam twórca stwierdził, że film ten jest w założeniu mieszanką kina noir, dreszczowca i kryminału z dodatkiem lokalnego kolorytu Borneo. Film, choć oparty jest na oryginalnym pomysle, składa się z elementów zaczerpniętych z innych obrazów. Duzo sie dzis mowi o przenikanu sie globalnej estetyki Hollywood i tej azjatyckiej. Część twórców wychodzi naprzeciw oczekiwaniom międzynarodowej publiczności z lepszym lub gorszym skutkiem bawiąc się dobrze znanym kinem gatunkowym. Czy w kinie możemy jeszcze w ogóle mówić o "oryginalności"?

Nudle w pudle 

Dominika Drzastwa

Daleki Wschód to rejon świata nieodparcie kojarzący się z celebracją posiłków i pysznym jedzeniem, które z roku na rok staje się bardziej popularne, jak np. kuchnie indyjska, tajska, chińska czy koreańska. Tymczasem w Azji na co dzień królują zupki instant, ponieważ stosunkowo niewielu ludzi ma czas i pieniądze na przyrządzanie tradycyjnych smakołyków częściej niż ,,od święta". To właśnie zderzenie legendy z rzeczywistością chciałam w przewrotny i humorystyczny sposób zaprezentować w moim video-eseju.

Cigarette

Hubert Nowicki

Mój viedo-esej to próba przedstawienia różnych kluczowych psychologicznie sytuacji w filmach konkursowych. Zauważyłem, że wiele z nich łączy ze sobą rytuał palenia papierosów. Papieros to często swego rodzaju puenta - bohaterowie przymierzają się do ważnej decyzji zaciągając się papierosem. To również dobry sposób na to, by ujawnić jakąś ważną tajemnicę, podkreślić samotną kontemplację, czy przyjemność, jaką czerpiemy z zabawy w gronie najbliższych. Chciałem przejść płynnie (na tyle na ile potrafię i na ile było to możliwe spośród dostępnych materiałów) od scen zupełnie prozaicznych jak wspólna zabawa do sytuacji, które zasadniczo zmieniają losy bohaterów wybranych filmów, pokazując jak reżyserowie z różnych krajów sięgają po ten sam wizualny i narracyjny motyw.

bądź na bieżąco!

© Fundacja Sztuki Arteria
Nasza strona internetowa używa plików cookies aby dostosować się do twoich potrzeb. Możesz zaakceptować pliki cookies lub wyłączyć je w przeglądarce, dzięki czemu nie będą zbierane żadne informacje. Dowiedz się, jak wyłączyć cookies.