"Septet" - siedmiu mistrzów hongkońskiego kina na otwarcie 14. Pięciu Smaków!

Reżyserzy mogli w ramach przypisanego okresu opowiedzieć dowolną historię, na jaką mieli ochotę. Zamiast koncentrować się na technice filmowej, mieli przywołać wszystko to, co działo się w Hongkongu przez te lata. Film miał stać się świadectwem historii i istnienia Hongkongu.

Wyjątkowa produkcja, zrealizowana z inicjatywy Johnniego To, została wybrana jako film otwarcia 14 edycji Azjatyckiego Festiwalu Filmowego Pięć Smaków. "Septet" to hołd dla historii kina Hongkongu i samego miasta. Film miał mieć swoją premierę na tegorocznym festiwalu w Cannes.

Siedmiu mistrzów hongkońskiego kina i siedem nowel rozgrywających się w kolejnych dekadach od lat 50. do dziś. To niezwykły pomysł wybitnego twórcy kina akcji, Johnniego To, który do współpracy zaprosił legendy lokalnej kinematografii: Sammo Hunga, Ann Hui, Patricka Tama, Yuena Woo-pinga, Ringo Lama oraz Tsui Harka. Film znalazł się w oficjalnej selekcji Cannes 2020, jednak ze względu na ograniczenia spowodowane pandemią nie miał jeszcze swoich kinowych pokazów. 

Twórcy wracają do własnych artystycznych korzeni - "Septet" zrealizowany został w całości na tradycyjnej taśmie filmowej, a autorzy z nostalgią przyglądają się zjawiskom, które wpłynęły na historię regionu i ukształtowały ich własne biografie. Film łączy tradycje kantońskiego kina obyczajowego i odwagę hongkońskiej nowej fali z uwielbieniem dla ukochanego przez widzów na całym świecie kina akcji. 

Sammo Hung, aktor, producent i reżyser (z kilkuset tytułami w filmografii), w swoim epizodzie wraca do lat 50. i restrykcyjnej szkoły tańca i sztuk walki, która wychowała najbardziej uznanych aktorów tego gatunku. Ann Hui (bohaterka retrospektywy na 11. Pięciu Smakach i tegoroczna laureatka Nagrody za Całokształt Twórczości na festiwalu w Wenecji) przypomina z kolei czas edukacyjnego boomu w latach 60., kiedy przepełnione dziećmi ambitnych mieszkańców miasta szkoły organizowały zajęcia nawet na dachach budynków. 

Patrick Tam, nowofalowy reżyser i mentor Wong Kar-waia, portretuje lata 80. - czas ekonomicznej niepewności i masowej migracji - z perspektywy dwojga nastolatków, mierzących się z perspektywą rozstania. Yuen Woo-ping, legendarny choreograf i reżyser kina akcji (znany nie tylko z filmów z Jetem Li i Jackie Chanem, ale też z pracy przy Matriksie), stworzył kameralną historię o starszym mężczyźnie i jego małej wnuczce. Historia o międzypokoleniowych relacjach rozgrywa się w przededniu przekazania Hongkongu Chinom w 1997 roku.

Johnnie To przenosi fabułę w XXI wiek, ukazując losy trójki przyjaciół, szukających okazji do szybkiego wzbogacenia się w dynamicznie rozwijającym się mieście. Dla Ringo Lama punktem wyjścia staje się powrót emigranta, który na nowo odkrywa rodzinny Hongkong w 2010 roku. 

Tsui Hark - maestro spektakularnych blocbusterów - zdecydował się wybiec myślą w przyszłość: jego zaskakująco kameralny epizod rozgrywa się w szpitalu psychiatrycznym. Terapeutyczna rozmowa doktora z pacjentem przybiera nieoczekiwany obrót, a pytanie o tożsamość bohaterów pozostaje w zawieszeniu. Być może podobnie, jak pytanie o tożsamość Hongkongu.

Film ma być pożegnaniem twórców z taśmą filmową i niezwykłą historią hongkońskiego kina - ale również inspiracją dla młodych twórców z Hongkongu, którzy przejmują dziś pałeczkę od swoich mistrzów. 

"Na hongkońskich twórców czeka dziś szerokie pole możliwości w Chinach kontynentalnych, co sprawia że odrębność kina Hongkongu zaczęła się zacierać. Pamięta wciąż czas, kiedy kręciliśmy filmy wyłącznie na taśmie. Był to złoty czas hongkońskiego kina, kiedy reżyserzy spełniali swoje marzenia, a film dawał im możliwość twórczej kreacji. To wspomnienia budzące nostalgię! Era taśmy filmowej dobiega końca, zaprosiłem więc bliskich mi autorów, by raz jeszcze sięgnąć po to medium, by uchwycić ducha mijających czasów. Choć zwykle pracujemy dla różnych studiów produkcyjnych, każde z nas wyznacza sobie odmienną ścieżkę kariery, pozostajemy przyjaciółmi. Postanowiliśmy dać przykład środowiskowej solidarności, realizując film bez oglądania się na bilans zysków i strat. Mam nadzieję, że ten etos będzie wzorem dla kolejnych pokoleń filmowców.

Bardzo zależało mi na tym, by pokazywane przez nas historie przynależały do Hongkongu. Kiedy myślałem o strukturze filmu, który rozciąga się na przestrzeni od roku 1940 do lat dwutysięcznych, każdemu z twórców dałem możliwość wyboru dekady - na przykład od lat 40. do 50., od 50. do 60. Każdy z epizodów miał powstać na taśmie filmowej i trwać 10 minut. Reżyserzy mogli w ramach przypisanego okresu opowiedzieć dowolną historię, na jaką mieli ochotę. Zamiast koncentrować się na technice filmowej, mieli przywołać wszystko to, co działo się w Hongkongu przez te lata. Film miał stać się świadectwem historii i istnienia Hongkongu. Kiedy przyszedłem do przyjaciół z propozycją, byli otwarci i chętni do udziału w tym projekcie. Jestem ogromnie podekscytowany faktem, że udało się go wcielić w życie."

Johnnie To