Nagrody i festiwale

Opis filmu

Surowe, punkowe, dynamiczne obrazy to skondensowany wyraz emocji kontestujących rzeczywistość dwudziestokilkulatków. Sono kieruje kamerę na siebie samego i grupę znajomych, biegających z wrzaskiem po mieście czy inscenizujących scenę porwania przez mityczne wodne stwory. Młody twórca portretuje też własną rodzinę, w zaskakujący sposób zderzając poetykę rozedrganego "home video" z metaforyczną instalacją. Fabuła nie jest tu istotna: to rodzaj anarchistycznego pamiętnika czy szkicownika z pomysłami, które twórca rozwijać będzie w kolejnych latach.

Jeden z pierwszych filmów Sono to doskonały przykład "jishu eiga" – filmów "zrób-to-sam", realizowanych bez budżetu, z gorączkowego pragnienia uwieczniania na taśmie ruchomych obrazów - które w Japonii miały swój złoty okres w latach 80. Do tego rodzaju spontanicznych, zasilanych czystą twórczą energią eksperymentów reżyser nawiąże niemal trzy dekady później w "Zabawmy się w piekle", portretującym grupę młodych filmowców-amatorów, szalejących z kamerą wśród członków yakuzy.

Slowo "hanamichi" z oryginalnego tytułu oznacza część sceny w teatrze kabuki, na której prezentują się wchodzące na nią postaci, co okazało się prorocze – film stał się przepustką Sono do świata filmu. Otrzymał za niego Grand Prix festiwalu filmów niezależnych Pia, a powiązane z nagrodą stypendium pozwoliło mu na realizację pierwszego profesjonalnego pełnego metrażu.

Film, pochodzący z archiwum festiwalu Pia, został przez organizatorów odnowiony (z całym szacunkiem dla chropowatej jakości oryginalnej taśmy 8mm) i poddany cyfryzacji w ramach projektu promowania niezależnego kina japońskiego z lat 70. i 80. XX wieku.

Jagoda Murczyńska