Archiwum - 4. Festiwal Filmowy Pięć Smaków
Oaza
Nagrody i festiwale
Opis filmu
Jest sam środek seulskiej zimy. Jong-du właśnie wyszedł z więzienia i nie mogąc liczyć na szczególne wsparcie rodziny, z trudem adaptuje się z powrotem do życia na wolności. Wkrótce potem poznaje Gong-ju, która cierpi na porażenie mózgowe i – pozbawiona zainteresowania ze strony najbliższych – spędza całe dnie samotnie w mieszkaniu. Pomiędzy pozostawionymi samym sobie bohaterami rodzi się coraz silniejsza relacja, która zaczyna stanowić dla nich schronienie przed obcą rzeczywistością.
Poetyckie dzieło Lee Chang-donga było jednym z pierwszych tytułów, które zwróciły uwagę świata na współczesną kinematografię tego kraju. Film przynosi krytyczną diagnozę koreańskiego społeczeństwa, punktując powierzchowność stosunków między ludźmi, rosnącą alienację i brak akceptacji dla inności. Reżyser z powodzeniem wskrzesza formułę gorzkiego miłosnego dramatu, która dotychczas z porównywalną mocą wybrzmiewała tylko w kinie Rainera Wernera Fassbindera. Podobnie jak niemiecki twórca, Lee Chang-dong opowiada o nieakceptowanym i wstydliwym uczuciu łączącym dwoje bohaterów nierozumianych i odrzucanych przez społeczeństwo. O ile jednak u Fassbindera nieszczęśliwi kochankowie stawali się zwykle ofiarami klasowych czy rasowych uprzedzeń, o tyle u koreańskiego mistrza filmowej narracji powodem braku akceptacji jest przede wszystkim ich choroba i niemożność odnalezienia się w otaczającym ich świecie. Ten mocny ładunek boleśnie szczerych emocji zostaje włączony w subtelną, melancholijną narrację bliską realizmowi magicznemu.
Lee Chang-dong
Jeden z najciekawszych reprezentantów autorskiego kina Korei Południowej przyszedł na świat w 1954 roku w Daegu. Podczas studiów literaturoznawczych na Państwowym Uniwersytecie Kyungpook zajmował się pisaniem sztuk teatralnych i krótkich form literackich, a w 1983 roku wydał pierwszą powieść zatytułowaną Chonri. Na początku lat 90. przeniósł swoje zainteresowania na kino: po napisaniu scenariusza do dwóch filmów Parka Kwang-su sam zadebiutował jako reżyser, szybko zdobywając międzynarodowe uznanie – Green Fish nagrodzono m.in. specjalnym wyróżnieniem na 26. MFF w Rotterdamie i nagrodą Dragons and Tigers na 16. MFF w Vancouver. W 2002 roku zrezygnował na dwa lata z pracy w przemyśle filmowym, podejmując posadę ministra kultury. Powrócił do reżyserii w 2007 roku, realizując nagrodzone w Cannes Sekretne światło.
2010 Poetry
2007 Sekretne światło /Secret Sunshine
2002 Oasis
1999 Miętowy cukierek / Peppermint Candy
1997 Green Fish